ดนตรีจีนเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตของชาวจีน ซึ่งไม่อาจแยกออกจากกันได้เลย หากต้องการที่จะเข้าใจในวัฒนธรรม และอารยธรรมจีน การศึกษาและฟังดนตรีจีนนั้น มีความสำคัญเช่นเดียวกันกับการเรียนภาษา วรรณคดี ปรัชญาหรือประวัติศาสตร์ของจีน
ความเห็นเกี่ยวกับดนตรีของปรัชญาเมธีของจีนนั้นมีแตกต่างกันไป เล่าจื่อและมั่วจื่อเห็นว่าดนตรีเป็นสิ่งไม่จำเป็นในชีวิต ดนตรีจะทำให้ผู้ปกครองละทิ้งหน้าที่การงานในการบริหารบ้านเมือง แต่ขงจื่อมีความเห็นที่ตรงกันข้าม ขงจื้อเห็นว่าดนตรีสามารถกล่อมเกลาจิตใจ ทำให้มีคุณธรรม และมีมนุษยสัมพันธ์ ดนตรียังช่วยในการปกครองบริหารบ้านเมืองได้
ขงจื่อให้ความสำคัญแก่ดนตรีมาก ดังใน ศิลปวิทยา 6 ศิลปวิทยาที่บุคคลพึงศึกษา 6 ประเภท ได้แก่ จารีต ดนตรี ยิงธนู ขับรถศึก อักษรศาสตร์ คณิตศาสตร์ จะเห็นได้ว่าดนตรีมีความสำคัญเป็นลำดับที่สอง
ปัญญาชนผู้มีความรู้ชาวจีนเห็นว่าเรียนและเล่นดนตรีเพื่อเป็นการกล่อมเกลาจิตใจ และยังเป็นศิลปะอย่างหนึ่งของสันทนาการดังมีสำนวนว่า ฉิน ฉี ซู ฮว่า ซึ่งหมายถึง พิณ (ดนตรี) หมากล้อม การเขียนพู่กัน และการวาดภาพ จะเห็นได้ว่าปัญญาชนผู้มีความรู้ของจีนได้ให้ความสำคัญของดนตรีเป็นอันดับแรกของความรู้ด้านศิลปะทั้งหมด
สังคมจีนโบราณยังใช้ดนตรีบรรเลงในกิจกรรม หรือพิธีกรรมต่าง ๆ เช่น พิธีแต่งงาน พิธีบวงสรวง การแห่ศพ และพิธีทางศาสนา
